Υπάρχει μια νοσταλγία για έναν χαμένο παράδεισο. Όλοι το νιώθουμε, λίγο πολύ. μας συνδέει με το προπατορικό αμάρτημα και με την πτώση. Αυτή η ασθένεια βασανίζει αγνές ψυχές. Γόβει και κουνάει. Ασθένεια της νεότητας, αν υπήρξε ποτέ, ρομαντική τρέλα, αυτή η νοσταλγία βρίσκεται στην καρδιά του μυθιστορήματος του Sébastien de Courtois, L'ami des beaux jours .
Συνεχίστε να διαβάζετε «Χαμένος Παράδεισος από τον Σεμπαστιέν ντε Κουρτουά»
Μια μέρα στη δεκαετία του 1990, περπατούσαμε στο δρόμο, φεύγαμε από το Hôtel des Saints-Pères και ο Alvaro Mutis 1 σταμάτησε απότομα. Ήμασταν σχεδόν στη γωνία της rue de Grenelle και μου είπε: «Εμμανουέλ, έχω την εντύπωση ότι περπατήσαμε έτσι μαζί πριν από πολύ καιρό σε έναν δρόμο στο Κάντιθ. Και κάναμε την ίδια συζήτηση. Ομολογώ ότι δεν θυμάμαι πλέον τις παρατηρήσεις μας. Είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε ακόμη ο Alvaro Mutis, θα το θυμόταν.
Ο Alvaro Mutis είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τη ζωή. Έζησε χειριζόμενος τη μνήμη και την άμεση πραγματικότητα. Πάντα έβαζε το ένα πόδι στο ένα και το ένα πόδι στο άλλο. Μαζί του αυτοί οι δύο κόσμοι δεν άφησαν ποτέ ο ένας τον άλλον, ήταν κοντά, πήγαιναν χέρι-χέρι, σαν ενωμένα δίδυμα, σαν μονόδρομος ζωή, προς το καλύτερο. Ο Alvaro Mutis ζούσε τη ζωή του και άλλες ζωές, ζωές που είχε ζήσει πριν ή θα ζούσε αργότερα. Πάνω απ' όλα, ο Άλβαρο Μούτις ζούσε, πάντα, συνοδευόμενος από ένα νεαρό αγόρι, αυτό το ακόμη παιδί το έλεγαν Αλβαρίτο, ήταν πάντα μαζί μας. Η Κάρμεν, η σύζυγος του Αλβάρο, δέχτηκε την παρουσία του παρόλο που δεν ήταν ο γιος της. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κάποιον σαν τον Alvaro Mutis. Εννοώ ότι υπήρχε κάτι τρομακτικό και ιντριγκαδόρικο στην παρουσία του, η παρουσία του ως παιδί δίπλα στον ίδιο μεσήλικα ενήλικα. Του το έλεγα συχνά. Του είπα ότι ο Μπερνάνος, που αγαπούσε, έπρεπε επίσης να ζήσει έτσι με την ενσαρκωμένη λάμψη ενός νεαρού εαυτού δίπλα του.
Έρχομαι εδώ για να πω τι ξέρω για τον Alvaro Mutis, τον Maqroll el Gaviero και μερικούς άλλους… Αυτά τα τελευταία χρόνια ήταν αργά και μακρά. Αλληλογραφούσαμε πολύ λιγότερο. Δεν έγραφε πια. Δεν είχε γράψει τόσο καιρό. Οι δονήσεις είχαν καταλάβει. Κάποιο κενό επίσης. Όλα ήταν καταδικασμένα να εξαφανιστούν σαν το κούτσουρο ενός νεκρού δέντρου που εξαφανίστηκε σε μια εβδομάδα στο υγρό καμίνι του Amsud. Όλα έπρεπε να περάσουν και αυτό το θέαμα της ζωής στη δράση δεν έπαψε ποτέ να εκπλήσσει τον Alvaro Mutis σε όλα τα ενενήντα χρόνια που πέρασε σε αυτή τη γη.
Σε μια χρονιά που τελειώνει, ρίχνουμε συχνά μια κλεφτή ματιά. Μην μένεις πολύ. Ποτέ δεν ξέρεις πόσα πράγματα που έχεις αναγκάσει τον εαυτό σου να θάψει τη μνήμη μπορεί να εμφανιστούν ξανά, όπως αυτά τα αυτοσχέδια, αγενή και ενοχλητικά αναδυόμενα παράθυρα στο Διαδίκτυο. Η άσκηση που μπορεί να γίνει είναι να συγκεντρωθείς πολύ έντονα για να εξαγάγεις τα σημαντικά γεγονότα. τα γεγονότα που θα κάνουν δυνατό να καταλάβουμε γιατί είχαν τόση σημασία. πώς αποδείχθηκαν καθοριστικοί. Είναι επίσης σημαντικό να μην ξεχνάμε πότε συμβαίνει το συμβάν.
Ένας φίλος επικοινώνησε μαζί μου για να με ρωτήσει για το ακριβές απόσπασμα του Ernst Jünger (από Orages d'acier ) που μας άρεσε να επαναλαμβάνουμε μεταξύ των αξιωματικών του 2ου συντάγματος ξένου πεζικού. Το γράφω σε αυτό το blog καθώς θυμάμαι ότι ο στρατηγός Antoine Lecerf άρεσε αυτό το απόφθεγμα και του ταιριάζει γάντι:
Μας έχει δοθεί να ζούμε στις αόρατες ακτίνες των μεγάλων συναισθημάτων, αυτό θα παραμείνει ανεκτίμητο προνόμιό μας.
Ξαναδιαβάζοντας σημειώσεις πριν από χρόνια διαβάζοντας την Επιστροφή στο τραγικό του Jean-Marie Domenach , θυμάμαι τη συνάντησή μας. Τον βλέπω να φτάνει στο μικρό μου στούντιο στο Forks, ζητώντας μου ένα ποτήρι κρασί και εγώ, αρχίζοντας να του εξηγώ μέσα από το μενού τον προσανατολισμό που ήθελα να δώσω στη συνέντευξή μας. Και με κοίταξε με στρογγυλά μάτια, στρογγυλεμένος ξανά, και ξαφνικά με πέταξε ενθουσιασμένος: «Μα εσύ έχεις διαβάσει τα βιβλία μου… Δεν έχω συνηθίσει να συναντώ δημοσιογράφους που έχουν διαβάσει τα βιβλία μου».
Αυτή η συνάντηση θα παραμείνει ως μια από τις πολύ όμορφες συναντήσεις που είχα ως δημοσιογράφος. Θα συζητήσουμε περισσότερες από δύο ώρες ηθικής και ηθικολογίας, Saint-Just και Nietzsche. Και από τον Θεό. Πάνω απ' όλα από τον Θεό.
Η ζωή του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είναι μια ιστορία. Γιατί ο Μαραντόνα παρέμενε πάντα παιδί. Είναι λοιπόν ένα παραμύθι για παιδιά και ως τέτοιο είναι εποικοδομητικό. Πρέπει να πούμε σε όλους εκείνους που λένε ότι ο Μαραντόνα δεν έδειξε ότι είναι αρκετά υποδειγματικός για έναν αθλητή αυτού του είδους ότι κάνουν λάθος. Είναι η μεγαλύτερη σύγχρονη υποδειγματική ιστορία. Πρέπει να λέγεται ξανά και ξανά.
Συνεχίστε να διαβάζετε «Εξομολόγηση ενός παίκτη (η ζωή του είπε ο Μαραντόνα)»