Τόσες πολλές ιστορίες για την ταυτότητα! Η λέξη δεν εμφανίζεται στο ελληνικό έπος ή στην τραγωδία. Η ταυτότητα την εποχή της Αντιγόνης βασίζεται στην καταγωγή και την αναγωγή σε πόλη. Η ταυτότητα ήταν εμποτισμένη με ριζικότητα. Η οικογένεια και η πόλη συγκέντρωσαν κάτω από ένα εικονικό πανό όλα όσα έπρεπε να γνωρίζει ο άλλος για τον εαυτό του κατά τη διάρκεια μιας πρώτης συνάντησης. Κατά την αρχαιότητα, κανείς δεν διακήρυξε την ταυτότητά του ούτε τη διαδήλωνε, και κανείς δεν αποφάσισε για την ταυτότητά του. Δεν ήταν να φορέσω ένα κοστούμι. Οι άνδρες εξαρτιόνταν από την ταυτότητά τους. Η ταυτότητα ήταν σαν κατηγορία, έπρεπε να την αξίζουμε. Καθιέρωσε το είναι και το γίγνεσθαι. Η σύγχρονη εποχή το έχει καταστήσει θέμα, γιατί έχει μετατρέψει την ταυτότητα σε κατοχή, ένα είδος πλεονεκτήματος που μπορεί κανείς να ντύσει ή να απορρίψει. Στη σύγχρονη φαντασία της να πιστεύουμε ότι μπορούμε να επιλέγουμε τα πάντα συνέχεια, η σύγχρονη εποχή έχει αντικαταστήσει αμείλικτα το είναι με το να έχουμε. Ωστόσο, αυτή η λογική, αυτή η ιδεολογία έχει τα όριά της: μερικά πράγματα δεν μπορούν να αποκτηθούν, μεταξύ αυτών: η ετερότητα. Το να ζει κανείς την ταυτότητά του, να είναι αυτό που είναι, να κατοικεί στο όνομά του , να επιτρέπει την οικειότητα και συνεπώς τη γνώση και την εμβάθυνση της ύπαρξής του, αυτές είναι οι εκ των ων ουκ άνευ προϋποθέσεις για μια συνάντηση με τον άλλον. Η πρώτη διαφορά μεταξύ του Κρέοντα και της Αντιγόνης βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το μέρος, το έδαφος στο οποίο χτίζεται ο αγώνας, η Αντιγόνη διατηρεί αγκυροβολημένο μέσα της αυτό το δώρο των πρεσβυτέρων, των θεών, αυτή τη ρίζα που καθορίζει την εξουσία στην οποία στηρίζεται. μέχρι αυτόν τον άνθρωπο, τον συγγενή του, τον βασιλιά, που ασπάζεται τη θέληση για εξουσία και βρίσκεται τυφλωμένος από αυτήν σε σημείο να ακούει μόνο τη δική του φωνή, την ηχώ της. Συνεχίστε να διαβάζετε «Αντιγόνη, επαναστατική και οικεία (6/7. The vocation)»