Υπάρχει μια νοσταλγία για έναν χαμένο παράδεισο. Όλοι το νιώθουμε, λίγο πολύ. μας συνδέει με το προπατορικό αμάρτημα και με την πτώση. Αυτή η ασθένεια βασανίζει αγνές ψυχές. Γόβει και κουνάει. Ασθένεια της νεότητας, αν υπήρξε ποτέ, ρομαντική τρέλα, αυτή η νοσταλγία βρίσκεται στην καρδιά του μυθιστορήματος του Sébastien de Courtois, L'ami des beaux jours .
Διαβάστε περισσότερα για το "The Lost Paradise of Sébastien de Courtois"
Η ταυτότητα χωρίζεται αφενός σε μια βάση που είναι μέσα μας χωρίς να μπορούμε να αντλήσουμε μια ιδιαίτερη αξία, τη φύση και την εκπαίδευση (πολιτισμός) που έχουμε λάβει και ένα συστατικό κίνημα της ζωής που ανακαλύπτει στοιχεία που δεν αναφέρονται από τη φύση μας ή την εκπαίδευσή μας, αλλά που πρέπει να διαβάζουμε στο ύψος της φύσης και της εκπαίδευσής μας.
Ένα καλό μέρος αυτής της διαδικασίας λαμβάνει χώρα χωρίς να το σκεφτούμε. Ωστόσο, είναι απαραίτητο, απαραίτητο και μας υποχρεώνει τη μόνιμη αναθεώρηση αυτής της φύσης και αυτής της εκπαίδευσης, καθώς και τη μόνιμη αναθεώρηση αυτών των νέων στοιχείων μέσω του πρίσματος της φύσης και του πολιτισμού μας.
Η ισορροπία είναι απαραίτητη: να είμαστε στο σταυροδρόμι της φύσης μας και του πολιτισμού μας. Που περιλαμβάνει τη γνώση τους και τα δύο. Δεν υπάρχει ζήτημα να ξεχνάμε ή να μην γνωρίζουμε τη φύση μας, να ξεχνάμε ή να χάσουμε τα οφέλη της εκπαίδευσής μας, να προσεγγίσουμε τις ακτές της καινοτομίας ή δεν θα είμαστε τίποτα από μια σημαία που εξαλείφεται στον άνεμο. Δεν θα έχουμε κανένα κριτήριο για να κρίνουμε τη καινοτομία και θα κινδυνεύουμε να δούμε αυτή την καινοτομία μόνο μια καινοτομία και να την εισάγουμε γι 'αυτό. Δεν υπάρχει γνώση από τον εαυτό του που μπορεί να ξεφύγει από το κόσκινο της φύσης και του πολιτισμού μας.
Το πιο διαφωτιστικό παράδειγμα σχετικά με την ανθρώπινη φύση είναι στην Καινή Διαθήκη όταν ο Πέτρος και ο Ιησούς Χριστός μιλούν μαζί και ότι ο Πιρερέ επιμένει με τον κύριό του, ώστε να πιστεύει ότι η εντελώς ειλικρινής του αφοσίωση. Έτσι, ο Ιησούς ανακοινώνει σε αυτόν ότι ο κόκορας δεν θα έχει τραγουδήσει ότι θα το αρνηθεί τρεις φορές. Το πρώτο μέρος όπου κάθε άνθρωπος μιλάει είναι αυτό: η αδυναμία του. Λαμβάνοντας υπόψη τα όρια όλων, όχι πάντα για να το επιλύσετε, αλλά και να τα ξεπεράσετε, τις δυνάμεις να λογοδοτούν από αυτό που είστε και όχι από αυτό που νομίζετε ότι είστε. Οποιοσδήποτε δεν γνωρίζει τις αδυναμίες του, που τους ξεχνά, ο οποίος δεν τους λαμβάνει υπόψη είναι πάνω από το έδαφος, όπως λέμε σήμερα. Οι υποθέσεις που σημαίνουν ότι τρέφετε από ένα βοσκότοπο που δεν είναι δικός μας, ότι αρνείστε το βοσκότοπό σας να βρείτε οποιοδήποτε άλλο βοσκότοπο από ό, τι το καλύτερό σας, γιατί άλλοι. Οι υποθέσεις σημαίνει επίσης ότι οι λέξεις που ελήφθησαν θα μπορούσαν να ληφθούν παντού στον κόσμο χωρίς αυτό να θέτουν ένα πρόβλημα, αυτές οι λέξεις χωρίς ρίζες, μεταφρασμένες σε όλες τις γλώσσες και εξαγώγιμες σαν ένα "πλαίσιο" στην επιστήμη των υπολογιστών. Ο στόχος χαρακτηρίζεται από την επιθυμία να επιτευχθεί ένα τέτοιο επίπεδο αφαίρεσης και ξεριζώνει ότι το ερώτημα δεν θα έχει πλέον νόημα.
Ο άνθρωπος κατεβαίνει από το δέντρο. Ο άνθρωπος, όπως το δέντρο, ορίζεται επίσης από τις ρίζες του ή τα φρούτα του. Ο άνθρωπος, όπως το δέντρο, εξαρτάται από τα εξωτερικά και εσωτερικά στοιχεία για να φτάσουν στην ωριμότητα. Ο άνθρωπος μοιάζει με αυτό το κορμό που γλυπτό από τις δοκιμές που βασίζονται στις ρίζες του και φέρουν περισσότερο ή λιγότερο όμορφα, περισσότερο ή λιγότερο καλά φρούτα ... Οι ομοιότητες μεταξύ του φυτικού κόσμου και του ανθρώπου είναι ατελείωτες. Το νερό που τρέφει τις ρίζες με τον ήλιο να πασπαλίζει τα φρούτα, με οξυγόνο που εκκρίνεται από τα φύλλα, όλη αυτή η ζωή που βυθίζεται και κυκλοφορεί σε μια αόριστα ανθρώπινη κατάσταση. Το δέντρο είναι μια οικογενειακή μεταφορά. Από τα φρούτα μέχρι τα φρούτα και τα φύλλα, αναπτύσσεται μια μεταφορά για την ιστορία του ανθρώπου και της οικογένειας. Ποιες κακές νεράιδες προήδρευαν τη γέννηση της οικογένειας LabDacid από την οποία κατεβαίνει η Αντιγόνη; Οποιαδήποτε όμορφη συνείδηση αυτές τις μέρες θα έβλεπε μια καταστροφή και μια παθολογική εξήγηση των αποφάσεων αντιγόνης. Πώς γίνεται αυτή η μικρή αντιγόνη αυτό το ηρωικό φρούτο γεννημένος σε έναν κορμό τόσο γεμάτο στίγμα και μώλωπες; Το Destiny χτυπά και καθοδηγεί αυτή την οικογένεια με έναν αδιάλειπτο και αμβλεία τρόπο και ξαφνικά η Αντιγόνη απελευθερώνεται από αυτά τα δεσμά, απελευθερώνει όλη την οικογένειά της από αυτά τα δεσμά, νίκησε την καμείσα και ολοκληρώνεται για να απορρίψει τη μοίρα. Τι θαύμα! Μέχρι στιγμής, κρεμασμένο στο κλαδί τους, δύο φύλλα φαίνονται πάντα πανομοιότυπα, αρκεί να προσεγγίσουμε πώς διαφέρουν. Διαβάστε το υπόλοιπο "Αντιγόνη, επαναστατική και οικεία (3/7. Μοίρα)"
Είναι ένας παιδαγωγός, ο παιδαγωγός είναι το κούφιο και φουσκωμένο μυαλό που, επειδή είναι γεμάτο λέξεις, πιστεύει ότι είναι γεμάτο ιδέες, απολαμβάνει τις προτάσεις του και εξαπατά τον εαυτό του για να υπαγορεύει στους άλλους. Είναι ένας υποκριτής που πιστεύει ότι είναι ειλικρινής, ένας Κάιν που παίρνει τον εαυτό του για τον Άβελ.
Σε αυτόν τον συρρικνωμένο εγκέφαλο, παραδομένο στην αφαίρεση, και συνηθισμένο να χωρίζει τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες με αντίθετες ετικέτες, όποιος δεν είναι μαζί του στο σωστό διαμέρισμα είναι εναντίον του στο λάθος και στο λάθος διαμέρισμα ανάμεσα στους επαναστάτες όλων των σημαιών και απατεώνες πάσης θέλησης, η εξυπνάδα είναι φυσική. […] Κάθε αριστοκράτης είναι διεφθαρμένος και κάθε διεφθαρμένος άνθρωπος είναι αριστοκράτης.
Η αριστερά που γεννιέται με την Επανάσταση επιδεικνύει έναν ολοκληρωτισμό που, αν μερικές φορές κρύβεται, δεν είναι λιγότερο πάντα παρών. στηρίζεται στο μίσος αυτού που δεν σκέφτεται σαν αυτό.
Ο Hyppolite Taine στο Origins of Contemporary France περιέγραψε τον Ροβεσπιέρο με αυτόν τον τρόπο. Αν όμως αντί του Ροβεσπιέρου βάλαμε τον Ολάντ, τον Βαλς ή ακόμα χειρότερα τον Ταουμπίρα, αυτό το πορτρέτο θα τους ταίριαζε σαν γάντι. Ειδικά από τη στιγμή που ο παιδαγωγός είναι αρσενικό και θηλυκό, τοποθετεί έτσι τους πάντες σε ισότιμη βάση, αυτή η έννοια τόσο αγαπητή σε αυτούς τους… παιδαγωγικούς.
Η υπόθεση Marcial Maciel μας αναγκάζει να κάνουμε το ερώτημα του Κακού. Η εποχή μας αποφεύγει να τρίβουμε τους ώμους με αυτό. Τι γνωρίζουμε για το έργο του διαβόλου και τι μπορούμε να κάνουμε για να προστατευτούμε από αυτό; Αφού προσπαθείς να κρύψεις το καλό στη ζωή, είναι περίεργο που το κακό έρχεται στο φως; Τα έργα του διαβόλου είναι αμέτρητα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μπορεί να κάνει τα πάντα, ειδικά να τα μεταμορφώσει.
Ήταν απαραίτητο να έχουμε το Faconde του Léon Bloy να ισχυριστεί: "Υπάρχει μόνο μία θλίψη, αυτή που δεν είναι άγιο". Αυτό το ασυνήθιστο ερώτημα της αγιότητας επιστρέφει πάντα σαν μια εποχή που δεν περνά. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να απαλλαγούμε, αλλά ποτέ το ζήτημα της αγιότητας είναι μέρος της. Είναι συνηθισμένη για εμάς. Μόλις βλέπουμε ή βλέπουμε κάτι δίκαιο ή άδικο, κάτι που σχετίζεται με το καλό ή το κακό, είμαστε στο δρόμο προς την αγιότητα. Είτε προς αυτήν είτε εναντίον της. Χρειάζεται πολύς χρόνος για να συνειδητοποιήσουμε πόσο συνηθισμένο είναι το ζήτημα της αγιότητας. Είμαστε άγιοι, είμαστε ένας ναός, αφήσαμε την εκκλησία που είναι άγια, είμαστε στην εικόνα του Θεού που είναι άγιος, και όμως τρώμε επάνω, πέφτουμε, ζωγραφίζουμε, είμαστε ενσωματωμένοι ... τόσο λίγα αποτελέσματα για τόσες υποσχέσεις. Η κατάσταση του Αγίου απαιτεί ποσότητα προσπάθειας και δίνει λίγα ορατά αποτελέσματα.
Διαβάστε το υπόλοιπο "Τι άγιοι έχετε;" »
Όταν ξεκίνησα αυτό το blog, πολύ γρήγορα μου ήρθε η ιδέα να γράψω για τη λειτουργία. Όχι για να διεκδικήσω την ιδιότητα του ειδικού, αλλά για να μοιραστώ την εμπειρία μου για το τι βρίσκεται στο επίκεντρο της ζωής ενός χριστιανού. Υπήρχαν επομένως δύο μονοπάτια που έπρεπε να συγχωνευθούν: Ήταν απαραίτητο να πούμε τη μάζα (και τα οφέλη της) και μετά να εμπιστευτούμε το ταξίδι που την είχε αποκαλύψει.
Μέρος 2: Χριστιανισμός, βασιλιάς των κοινοτήτων – Στους πρόποδες του βωμού
Όταν ζούσα στο Λονδίνο, η σκέψη της πνευματικότητας δεν έπαψε ποτέ να με κατοικεί. Η αναζήτησή μου κατέληξε στη μόνιμη αναζήτηση της εσωτερικής ζωής. Αυτή η καρδιά που πάλλεται, δεν θα μπορούσε παρά να είναι σάρκα και οστά. Αυτή ήταν η διαίσθησή μου. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, είναι μια βεβαιότητα που ζει μέσα μου: να μην αφήσω αυτή την καρδιά να χτυπά και να πάλλεται χωρίς να της δίνω αρκετό χρόνο, προσοχή και στοργή. Ασταμάτητα, επιδιώξτε να εμβαθύνετε αυτό το μυστήριο που το περιβάλλει. Οτιδήποτε εμποδίζει αυτόν τον διάλογο, οτιδήποτε παρεμβαίνει σε αυτή τη σύνδεση, προκαλεί τη βαθύτατη περιφρόνηση μου. Αυτή η φλεγόμενη οικειότητα έχει τέλειους εχθρούς που εκκολάπτονται από τον σύγχρονο κόσμο, εχθρούς όπως ο κοινοτισμός και ο συγκρητισμός.
Ο σύγχρονος κόσμος συνεχίζει να μας παρουσιάζει αποδιοπομπαίους τράγους. Ο Lance Armstrong, ο Richard Millet, ο Jérôme Kerviel, ο John Galliano, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς, ο καθένας σε ένα χωράφι, με εντελώς διαφορετικές αιτίες και λόγους, ενσάρκωσαν πρόσφατα τον αποδιοπομπαίο τράγο, τον δίκαια τιμωρημένο ένοχο, το εμπόδιο σε έναν κύκλο που τοποθετήθηκε ξανά στο θέση. Ο αποδιοπομπαίος τράγος συνδέεται με την ισότητα, ο ίδιος με τον φθόνο. Από ήρωας σε αποδιοπομπαίο τράγο, μόνο η επιθυμία δεν αλλάζει. Ο σύγχρονος κόσμος έχει το θέαμα στο αίμα του, ο αποδιοπομπαίος τράγος έχει μια καθαρτική λειτουργία εκεί.
Στην εποχή της σύγχρονης δημοκρατίας, όλα περνούν από το Twitter ή το Facebook. Οι πραγματικές πληροφορίες είναι εκεί. Το να μην είσαι εκεί ισοδυναμεί με εξαφάνιση, με διατήρηση μιας ζωής στη σκιά, μιας σκιερής ζωής. Στα κοινωνικά δίκτυα, το απόγειο της σύγχρονης δημοκρατίας επιτρέπεται: τρίψτε τους ώμους με το είδωλο, ζήστε με το είδωλο, στον ρυθμό του είδωλου, γνωρίζοντας τα πάντα για αυτήν, να τη βλέπετε όταν σηκώνεται από το κρεβάτι, να αγκαλιάζετε την καλησπέρα. λείπει μόνο η απτική επαφή. Αυτή η εγγύτητα μεταμορφώνει τον ρόλο του ειδώλου που ήταν πάντα γνωστός, τον αλλάζει για πάντα. Αν το είδωλο ήταν ένα απλό αγαλματίδιο, δεν θα μιλούσε, δεν θα ανταποκρινόταν, θα καταλάμβανε μόνο τη θέση που του είχε απομείνει, θα συγκέντρωνε στο ομοίωμά του όλες τις νοητικές εικόνες που μπορεί να παράγει ο εγκέφαλος. Ο σύγχρονος κόσμος δεν γνωρίζει τη νοητική εικόνα, είναι πέρα από τη φαντασία. Μισεί το κρυμμένο, πόσο μάλλον το μυστικό. Εξ ου και η συχνά χρησιμοποιούμενη φράση: η φαντασία γίνεται πραγματικότητα. Η φαντασία -φαντάματα , η νοερή εικόνα για τον αρχαίο Έλληνα- δεν μπορεί να είναι, δεν πρέπει να είναι, πραγματικότητα. Διαφορετικά περιμένει φρίκη. Διαφορετικά μπορούμε μόνο να προσευχόμαστε περιμένοντας να επιστρέψουν όλα στη θέση τους. Υπάρχει μια πιθανή αγριότητα στο τρίψιμο των ώμων με το είδωλο πολύ στενά. Μέσα από αυτή την εγγύτητα, ο σύγχρονος κόσμος έχει αναλάβει να δημιουργήσει έναν καθαρτικό μοχλό ελέγχου των συνειδήσεων. Το είδωλο μπορεί να είναι ήρωας ή αποδιοπομπαίος τράγος, μπορεί να υπηρετήσει την κοινωνία του θεάματος και την ήπια δικτατορία της. Σας επιτρέπει επίσης να συμπληρώσετε κουτιά: ήρωας, αποδιοπομπαίος τράγος, πεσμένος, καταδικασμένος, θύμα... Ένα φύλλο τσιγαρόχαρτο χωρίζει αυτούς τους χαρακτηριστικούς. Σε ένα φόντο ηθικολογίας, η κοινωνία δείχνει τα χαρτιά της και μοιράζει τα καλά ή τα κακά σημεία. Όλες οι περιοχές επηρεάζονται, αλλά κάποιες είναι πιο «δημοφιλείς» από άλλες. Ο αποδιοπομπαίος τράγος σας επιτρέπει να ανανεωθείτε, να εξαπατήσετε ή να επιβεβαιώσετε την ευθύνη και την αφθαρσία σας. Κανείς όμως δεν πρέπει να ξεγελιέται από τέτοια σχέδια. Η κοινωνία του θεάματος είναι μια προσομοίωση κοινωνίας που βασίζεται στην εισβολή, την απρέπεια και την καταγγελία.
Διαβάστε το υπόλοιπο "Μια μικρή ιστορία φθόνου, από ήρωα σε αποδιοπομπαίο τράγο"
Είναι όλο και πιο ευχάριστο για μένα να ακούω αυτές τις ομιλίες Δυτικών που κάνουν γαργάρες για τον θάνατο του Καθολικισμού, τον θάνατο αυτού του παλιού δέρματος της θρησκείας, ενώ δεν είναι απλώς ο θάνατος του Θεού.
Ο Emmanuel Todd ήταν στο France Culture το άλλο πρωί για να μας πει τον καλό του λόγο. Ο Emmanuel Todd είναι προφήτης. Το έχει καταλάβει. Πάνω από όλα το διεκδικεί. Δεν έχει την ειλικρίνεια. Πράγματι, δεν μπορεί κανείς να είναι προφήτης και ιδεολόγος.
Διαβάστε το υπόλοιπο "Emmanuel Todd ή πνευματική χυδαιότητα"