Η πρωινή προσευχή λάμπει. Το σώμα στάζει για να τιμήσει τη νέα μέρα. Το χέρι επιστρέφει τα καλύμματα, κλήθηκε να περιμένει την επανάσταση της ημέρας για να βρει μια χρήση. Απορρίπτονται, τσαλακωμένοι, έπεσαν, ανατράπηκαν στο κρεβάτι όταν το σώμα στέκεται στο μεγαλείο της ημέρας της νεογέννητης. Η αιώνια στιγμή που αναπαράγει όσο η ζωή ρέει στις φλέβες και παρέχει αυτή την αναπνοή της οποίας η απουσία ρίχνει με θάνατο. Το σώμα ξεκινάει και παντρεύεται το σκοτάδι για να γλιστρήσει στο στρώμα και να αφήσει τα πόδια να αγγίξουν το πάτωμα. Δεν είναι αυτό το έδαφος; Η συνήθεια προκαλεί το σκοτάδι του δωματίου αρνούμενος το μυστήριο του σε αυτό. Το χέρι βρίσκει τα παντελόνια και το πουλόβερ που θα ντύσει το αδέξια σώμα για να βρει την κίνηση όταν χρησιμοποιήθηκε για την ακινησία της νύχτας. Ξαφνικά, ο χώρος έχει καθορίσει και ακριβείς όγκους στους οποίους είναι καλύτερο να μην ανταγωνιστεί. Το σκοτάδι παρακολουθεί να μην χάσει τις οχυρώσεις του και ελπίζει να ανακτήσει κάποιο έδαφος στην πάλη του ενάντια στην ημέρα και ενάντια στην οπτική οξύτητα που προσαρμόζεται αργά στην έλλειψη φωτός.
Ο διάδρομος συνεχίζεται. Σας επιτρέπει να προχωρήσετε προς τη μεγαλύτερη περιπέτεια της ημέρας. Λίγα βήματα, και ο διάδρομος τελειώνει. Το μπάνιο. Λίγο φως. Πολύ λίγο. Πρέπει να ξυπνήσεις, αλλά μην ξυπνήσεις κανέναν. Αυτή η συνάντηση επιστρέφει κάθε πρωί σε όλο τον κόσμο, οικεία, χωρίς καμία επίδειξη. Το σώμα ανακαλύπτει την ημέρα που ξημερώνει, αφήνει τη νύχτα και τον ωκεανό της ασυνειδησίας του για να λουστεί στη νέα πηγή.
Τέλος, το δωμάτιο προσευχής. Το μικρό φως που γλιστράει και αποκαλύπτει το τρίπτυχο εικονίδιο, μια Παναγία και ένα Βρέφος, που περιβάλλεται από τους αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ. Ένα απαλό φως σαν μεσογειακός ήλιος που δύει. Η γονατιστή κάθοδος στο prie-dieu αποκαλύπτει τη στιγμή της αλήθειας. Τα γόνατα τρίζουν και ικετεύουν για έλεος. Η μυϊκή δύναμη που αναπτύσσεται για να κατέβει πάνω στο φθαρμένο μαξιλάρι που τοποθετείται στο ξύλο του prie-dieu επιτρέπει στα μέλη να εξοικειωθούν με αυτή τη νέα θέση. Χαλαρώστε διατηρώντας την αξιοπρέπεια που απαιτεί η προσευχή. Αφήστε το βλέμμα σας να περιπλανηθεί στον σύνθετο βωμό. Κοιτάξτε το ξυλώδες φως της λάμπας στο ραγισμένο εικονίδιο. Δείτε το πρόσωπο του Χριστού σε αυτόν τον πίνακα του 19ου αιώνα και το δάχτυλό του να δείχνει διακριτικά την ελεήμονα καρδιά του. Αναγνώριση της Τριάδας από τον Αντρέι Ρούμπλεφ. Σκεφτείτε την ιδιοφυΐα του Ταρκόφσκι και όλους τους ανόητους εν Χριστώ. Αφήστε το μυαλό σας να περιπλανηθεί όπως σε μυθιστόρημα του Antoine Blondin. Αναθεωρήστε αυτό το κακώς υπογεγραμμένο συμβόλαιο, το χάος της δουλειάς και των ανθρώπινων σχέσεων. Προσπαθώντας να αγνοήσετε εκείνα τα γόνατα που τρίζουν που εκλιπαρούν για παρηγοριά. Ξεχάστε αυτό το τηλεφώνημα όπου κάθε λέξη ακουγόταν σαν σφυρί. Αφήστε τον εαυτό σας να νικηθεί από μερικές νότες απόγνωσης για τη ζωή μετά από εκείνη τη φρικτή μέρα την προηγούμενη μέρα, όταν όλη η δουλειά πολλών εβδομάδων μειώθηκε σε τίποτα. Λυπάμαι για αυτή την κούραση που δεν τελειώνει ποτέ και που λαχταρά να παρασυρθεί από διακοπές που δεν φαίνονται στον ορίζοντα... Πόσο τόσες σκέψεις γυρίζουν και γυρίζουν στο ανθρώπινο κρανίο που δεν μπορεί να σταματήσει να πετάει και να κακομεταχειρίζεται τις ιδέες του, τις έννοιές του, αυτό τρόπος του κόσμου, οι μέρες που πέρασαν, αυτές που έρχονται; Τι θαύμα που αυτές οι αισθήσεις, όλες αυτές οι οπτικές ή απτικές ή ηχητικές ή γευστικές ή μυρωδιές εντυπώσεις επιστρέφουν και σχηματίζουν τη μνήμη, όπου κατοικεί το πνεύμα. Τι ποίηση!
Διαβάστε περισσότερα για το «Προσευχή, κάθε πρωί του κόσμου».