Σε ένα όξινο μικρό βιβλίο ( De la France , μετάφραση Alain Paruit. L'Herne), ο Emil Cioran, έδωσε μια απάντηση στη γαλλική αδιαθεσία. Εξήγησε πόσο κολλημένος ήταν με την πλήξη, αλλά διέκρινε δύο είδη πλήξης: αυτή που ανοίγει «τις πόρτες της στο άπειρο», «ως προέκταση στο πνευματικό μιας έμφυτης κενού ύπαρξης» και αυτή που σκέφτεται ως ένα από τα Τα πιο σημαντικά κακά της Γαλλίας, η πλήξη της «στερείται άπειρου». Το αποκαλεί «η πλήξη της διαύγειας». […] η κούραση των πραγμάτων κατανοητή».
Κατηγορία: Λογοτεχνία
Σημειώσεις για το παιδί της ηδονίας
Σημειώσεις για το L'Enfant de Volupté από τον Gabriele D'Annunzio.
Σ 58. Μεταξύ του οβελίσκου της Τριάδας και της στήλης της Σύλληψης, ανάρτησα εκ των υστέρων την καθολική και παγανιστική καρδιά μου.
Γελάει με την πρόταση του. Είχε ένα μαδριγκάλι στα χείλη του γύρω από την κρεμασμένη καρδιά του. αλλά δεν το πρόφερε, γιατί δεν του άρεσε να παρατείνεται ο διάλογος με αυτόν τον ψεύτικο και ελαφρύ τόνο και έτσι να του χαλάει την οικεία απόλαυση. Ήταν σιωπηλός.
Συνεχίστε να διαβάζετε «Σημειώσεις για το παιδί της απόλαυσης»
Ο Εβέσμαν του Onfray κραυγάζει
Έτσι ο Onfray διάβασε ένα βιβλίο που αποκαλύπτει το ύφασμα του Ernst Jünger… Michel Vanoosthuyse: Fascisme et literature pure .
Αποκαλύπτει –μας λέει πάντα ο αυτοαποκαλούμενος φιλόσοφος του αισθησιασμού– ότι ο Γιούνγκερ ήταν πάντα φασίστας και ότι πέρασε χρόνια, μεγάλο μέρος της ζωής του, μισό αιώνα, σβήνοντας τα ίχνη εκείνων των φασιστικών χρόνων. Όποιος ταίριαξε με τον Ernst Jünger, έστω και από μακριά, δεν μπορεί παρά να χαμογελάσει σε αυτές τις δηλώσεις. Ο Ερνστ Γιούνγκερ να κατασκευάζει τη ζωή του για τους επόμενους είναι γκροτέσκο. Ο Γιούνγκερ ήταν πάντα ο αντίποδας αυτού του μακιαβελικού χαρακτήρα που ο Ονφρέι πίστευε ότι είχε ξεπλύνει κατά τη διάρκεια ενός βιβλίου. Τελικά, συνειδητοποιώντας ότι αυτό το βιβλίο του M. Vanoosthuyse εκδόθηκε από τις εκδόσεις Agone κατέληξε να με κάνει να χαμογελάσω, θα μπορούσε κανείς να ελπίζει ότι ο M. Vanoosthuyse θα αφιερώσει περισσότερο χρόνο μαθαίνοντας από τον Jünger παρά στο κυνήγι μαγισσών γύρω του. Το οπισθόφυλλο λοιπόν στερείται έμπνευσης μοναδικά αφού τελειώνει με αυτές τις λέξεις: «τι καλύπτεται από την είσοδο ενός συγγραφέα με φασιστικό παρελθόν στην «καθαρή» λογοτεχνία. «Κεσάκο; Ο Jünger θα ήταν ο μόνος δεξιός συγγραφέας (συνοψίζω εδώ τη σκέψη αυτών των αριστερών κυρίων που δίνουν στον φασίστα ένα ναι ή ένα όχι) που θα μπει στη λογοτεχνία; Τι είναι η καθαρή λογοτεχνία; Αριστερή λογοτεχνία; Ξεκινά άσχημα για τις εκδόσεις Agone που από το οπισθόφυλλο δεν δείχνουν μεγάλη εκδοτική μαεστρία...
Όσο για τον Onfray, καταλαβαίνουμε σε όλο το άρθρο ότι μόνο ένα πράγμα τον ανησυχεί και από αυτή την προοπτική θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε - είναι η ελευθερία, η εξαιρετική ελευθερία του Jünger σε οποιαδήποτε ηλικία, οποιαδήποτε στιγμή μέχρι τις τελευταίες του μέρες. Ο Michel Onfray δεν καταλαβαίνει τίποτα για την ελευθερία του Jünger. Μη καταλαβαίνοντας λοιπόν τίποτα, θέλει να τη μισήσει. Θέλει να δείξει ότι πρόκειται για υπονόμευση. Και ο Γιούνγκερ πέρασε μισό αιώνα για να το διαμορφώσει.
Γιατί πρέπει να ήταν ακόμα η προσπάθεια μιας ζωής για τον Michel Onfray. Ότι χρειάστηκε αυτό το βιβλίο για να αρνηθεί όπως παραδέχεται. Μπορούμε μόνο να γελάμε, ο Michel Onfray είναι δημιουργός όταν θέλει. Και μας παίρνει για κολοκύθες. Ποιος θα πιστέψει για ένα δευτερόλεπτο ότι αγάπησε ποτέ τον Γιούνγκερ; Εάν ο Onfray λέει ότι αγαπά τον Jünger, είναι επειδή επιδεικνύει. Φαίνεται καλός. Κρατάει μπροστά. Αυτός εννοεί. Είμαι. Νομίζω. Ανεκτικότητα. Οικουμενισμός. Ενδοσκόπηση. Κριτικό μυαλό. Και πάλι ανοχή. Ανεκτικότητα πάντα. Καλή συνείδηση. Ναι, είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Ο Michel Onfray θα μπορεί να περάσει πολλές ζωές σβήνοντας τα ίχνη, θα είναι εύκολο να ξεθάψει όλες τις φορές που προσποιήθηκε.
Είναι κρίμα, ο Michel Onfray ξέρει επίσης να λέει ορισμένα πράγματα που δεν ανήκουν στη φατρία του, στο στρατόπεδό του, στην πολιτική του οικογένεια. Μερικές φορές ξέρει πώς να γλιστράει μέσα από τις ρωγμές και να αναγνωρίζει την ειλικρίνεια στους αντιπάλους του. Αλλά πρέπει πάντα να αφήνει τον εαυτό του να φύγει, πρέπει πάντα να κουλουριάζεται, να μεσολαβεί για να ξεγελάει… Τόσο χάλι. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε πώς ο Michel Onfray μπορεί να βρει ενδιαφέρον για το πολύ μικρό βιβλίο του Michel Vanoosthuyse… Η εντύπωση που δίνεται είναι ισοδύναμη με αυτή ενός πανέμορφου σκύλου με λαμπερά μαλλιά που κυλιούνται στο βούρκο.