Η μοναστική προσευχή του 12ου αιώνα
με διδάσκει, Κύριε, να χρησιμοποιήσω το χρόνο που μου δώσετε στη δουλειά ...
Διδάξτε με να ενωθώ τη βιασύνη και τη βραδύτητα, την ηρεμία και τη θέρμανση, τον ζήλο και την ειρήνη. Βοηθήστε με στην αρχή του βιβλίου. Βοηθήστε με στο επίκεντρο της δουλειάς ... και πάνω απ 'όλα γεμίστε τα κενά της δουλειάς μου μόνοι σας: Κύριε, σε όλα τα χέρια των χεριών μου αφήνουν μια χάρη σας για να μιλήσετε με άλλους και ένα ελάττωμα μου για να μιλήσω στον εαυτό μου.

Κρατήστε την ελπίδα της τελειότητας μέσα μου, αλλιώς θα χάσω την καρδιά. Κρατήστε με στην αδυναμία της τελειότητας, αλλιώς θα χάσω με υπερηφάνεια ...

Κύριε, μην επιτρέψτε μου να ξεχάσω ότι όλη η δουλειά είναι άδειος, εκτός από το πού υπάρχει αγάπη ...

Κύριε, διδάξτε με να προσευχηθώ με τα χέρια μου, τα χέρια μου και όλη μου τη δύναμη. Υπενθυμίζω ότι το έργο των χεριών μου ανήκει σε εσάς και ότι ανήκει σε μένα για να σας δώσω πίσω σας δίνοντάς του ... ότι αν το κάνω να ευχαριστήσω άλλους, όπως το λουλούδι του γρασιδιού θα ξεθωριάσω το βράδυ. Αλλά αν το κάνω για την αγάπη του καλού, θα παραμείνω καλά. Και ο χρόνος για να κάνετε καλά και η δόξα σας είναι αμέσως.

Αμήν