W starożytnej Grecji mężczyźni znali i rozpoznawali siebie w oczach rodziny, bliskich i społeczności. Kobiety rezerwowały lustro dla siebie, symbol piękna, kobiecości i uwodzenia. Odbicie jest wszędzie. „Nie ma miejsca, które by cię nie widziało” – podsumowuje Rilke. Czy możemy istnieć, nie martwiąc się o swoje odbicie? Czy możemy być świadomi siebie, nie znając siebie? Czy możemy być świadomi siebie, nie będąc rozpoznanymi? Możemy mieć obraz siebie, ale może on być bardzo od nas odległy. Dlatego mężczyźni nie powinni widzieć siebie w lustrze z obawy przed pochłonięciem przez swój obraz. Ten obraz sprawia, że zapominamy, że tam jesteśmy. Jeśli myślimy o tym, co widzimy, jeśli to w nas rezonuje, również to śnimy. Nasz obraz ucieka nam, gdy tylko go ujrzymy. Dlatego kobiety poprawiają się w lustrze, podczas gdy mężczyźni mogliby się w nim zgubić, utonąć. Sen, bliźniak pamięci, ukrywa czas i go paraliżuje. Co i kiedy widzieliśmy? Spojrzenie i wyobraźnia przenikają się i nie da się ich rozdzielić. Widzenie i poznanie siebie stapiają się u Greków. Widzenie, poznanie siebie… ale bez przesady, bo jeśli człowiek jest cudem, w sensie zdarzenia, fascynującym pęknięciem w życiu, jak mówi chór Antygony, to skrywa również własny strach, sam się eksterminuje i torturuje, i jest w tym przypadku jedynym „zwierzęciem”.
Miesiąc: październik 2021
Chorał gregoriański
Było to w czerwcu 1985 roku w Pont-à-Mousson, na zakończenie konferencji „Muzyka w Kościele Dzisiaj”. Maurice Fleuret – niech spoczywa w pokoju – wspaniały dyrektor muzyczny i taneczny ministra Jacka Langa, przemawiał. Płomienne słowa. Błagania; można tak powiedzieć, ponieważ on sam błagał. Będę go cytował ad sensum, ale nigdy nie zapomniałem tego słowa: to jego. Przywołując to, co muzyka zachodnia, od swoich początków do dnia dzisiejszego, zawdzięczała Kościołowi, liturgii Kościoła, co muzyka Monteverdiego, Bacha, Mozarta, Beethovena, Strawińskiego, Messiaena zawdzięczała muzyce Kościoła: wszystko . Muzyki liturgicznej Kościoła muzyka zachodnia zawdzięczała wszystko, powiedział. A on sam, Maurice Fleuret, w swoim życiu jako muzyk, muzyce Kościoła, co zawdzięczał? Wszystko . Zawdzięczał jej wszystko, powiedział. A ta zachodnia muzyka, która wszystko zawdzięczała Kościołowi, liturgii Kościoła, co zawdzięczała śpiewowi gregoriańskiemu? Wszystko , powiedział. Chorałowi gregoriańskiemu cała zachodnia muzyka, powiedział, zawdzięczała wszystko . Ale Duch śpiewu gregoriańskiego, powiedział, ten duch, którego nie mógł sobie wyobrazić przestać tchnąć, gdzie on był tchnięty? W liturgii, powiedział. I to właśnie w tym momencie błagał Kościół...: Błagam was, zawołał, do obecnych duchownych, nie zostawiajcie państwu monopolu na śpiew gregoriański. Jest on stworzony dla liturgii. I to w liturgii musi być praktykowany.
Nawet jeśli chorał gregoriański jest rzadziej śpiewany (kiedy Sobór Watykański II zalecił go jako główny śpiew liturgii, no cóż, trudno w to uwierzyć), pozostaje on skarbem Europy. Maurice Fleuret, uczeń Oliviera Messiaena i duszpasterz Jacka Langa, słusznie nam o tym przypomniał. Chorał gregoriański został pominięty przez jego twórców, więc trudno go wyraźnie dostrzec. Ci, którzy poświęcają czas na rekolekcje w klasztorach lub którzy, z upodobania, słuchają chorału gregoriańskiego, wiedzą, że zyskuje on poparcie zarówno wierzących, jak i niewierzących. Chorał gregoriański okazuje się nieklasyfikowalny. Zakorzeniony i odległy, potężny i delikatny, pokorny i uroczysty, kruchy i energiczny. Brat Toussaint, były mnich z opactwa Sainte Madeleine du Barroux, obecnie pustelnik, oferuje lekcje gregoriańskie à la carte, niezależnie od poziomu zaawansowania. Jest znakomitym nauczycielem i mogę to potwierdzić!
Brat Toussaint oferuje bardzo elastyczne opcje. Możesz uczestniczyć w kursach zdalnie lub przyjechać do pustelni (Saint-Bède leży między Lyonem a Grenoble). Na razie nie może nikogo przyjąć, choć chciałby docelowo wybudować mały pensjonat, aby przyjmować gości... Noclegi znajdują się niedaleko pustelni. Każdy, kto znał Le Barroux w początkach jego istnienia, zna sekret brata Toussainta, ale jednocześnie jego deklarowane pragnienie odtworzenia tej wyjątkowej atmosfery i przyjęcia kilku gości, aby zanurzyć ich w niemal nieustającej modlitwie. Na razie dobrym pomysłem jest zacząć od nauki śpiewu, co daje bratu Toussaint czas na znalezienie funduszy na rozbudowę placówki (patroni są tu mile widziani!). Ceny są niższe, jeśli przyjedziesz w kilka osób. Jedna godzina, trzy dni – wszystkie opcje są możliwe. Brat Toussaint z przyjemnością wyjdzie ze swojej pustelni, aby nauczyć cię sztuki śpiewu gregoriańskiego.
Informacje: Naucz się śpiewu gregoriańskiego z mnichem benedyktyńskim
Rezerwacje: https://frere-toussaint.reservio.com/
A oto pełna strona, na której można zapoznać się z artykułami brata Toussainta na temat pustelni: https://www.ermites-saint-benoit.com/
Pompa autorstwa Clive'a Staplesa Lewisa
„Po pierwsze, musisz pozbyć się mdłej myśli, będącej owocem jawnego kompleksu niższości i światowego ducha, że pompa, w odpowiednich okolicznościach, ma cokolwiek wspólnego z próżnością lub zarozumiałością. Oficjant uroczyście zbliżający się do ołtarza, aby odprawić nabożeństwo, księżniczka prowadzona przez króla w szlachetnym i delikatnym menuecie, wysoko postawiony oficer dokonujący przeglądu żołnierzy honorowanych na paradzie, kamerdyner w liberii niosący wystawne danie na bożonarodzeniowy bankiet – wszyscy oni noszą niekonwencjonalne stroje i poruszają się z wyrachowaną i nienaganną godnością. Nie oznacza to w żaden sposób, że ich gesty są próżne, a raczej potulne; ich gesty są posłuszne nakazowi, który przewodniczy każdej uroczystości. Współczesny zwyczaj odprawiania ceremonii bez żadnej etykiety nie jest dowodem pokory; raczej dowodzi niezdolności celebransa do zapomnienia się podczas nabożeństwa i jego gotowości do zepsucia i zepsucia przyjemności właściwej rytuałowi stawiania piękna w centrum świat i uczynienie go dla niego dostępnym.
Bezpłatne tłumaczenie autora bloga.