I ten fragment Pascala, przyznany i wymuszony: „Kiedy myślę o krótkim trwaniu mojego życia, pochłoniętym przez poprzednią i następującą wieczność, o małej przestrzeni, którą wypełniam, a nawet którą widzę, zagubionej w nieskończonej ogromności przestrzeni, które ignoruję i które ignorują mnie, jestem przerażony i zdumiony, widząc siebie Czytaj dalej