Wina nie jest nieunikniona dla chrześcijanina, ponieważ wie, że zawsze musi brać ją pod uwagę jako możliwość. Wie to od Adama. Od Winy. I dlatego Wina istnieje, aby przypominać nam o naszej słabości i niedoskonałości i zmusić nas do wzięcia pod uwagę możliwości winy. Często ta bardzo prosta idea przeradza się w próbę winy. Na początku Wielkiego Postu idea pokuty jest wszechobecna. Oskarżyciele winy nie rozumieją istoty pokuty, która polega właśnie na rewizji, na wytropieniu tej słabości, która nigdy nie przestaje nas obciążać. Pokuta nie jest drogą krzyżową . To nasza słabość jest naszą drogą krzyżową . I możemy próbować ją naprawić w każdej chwili. Nie ma winy, której nie można skutecznie zwalczyć z pomocą łaski. Wytropienie momentów, w których musieliśmy poddać się naszej słabości, jest pokutą. Próba patrzenia wyżej, próba wywyższenia się, próba ucieczki przed słabością z większą przenikliwością i empiryczne upewnienie się, że już jej nie ulegamy – oto pokuta w całej okazałości. Wina leży we mnie. I często wina ta wynika z braku ambicji, braku wiary, który wywołuje lęk przed porażką. Chrystus nieustannie powtarza nam ze szczytu góry, że Solitus in Excelsis. Rozwiązanie jest na samej górze.