W tę deszczową niedzielę, odczytując na nowo notatki sporządzone na marginesach cudownego Ostinato , tę perełkę wśród perełek:
Nie zasłaniajmy twarzy dłońmi. Nie ma już miejsca na cześć, żadnego aktu chwały ani inteligencji, by uwolnić świat zniewolony siłą, szerzącą wszędzie swoją nieczystość, który szorstko podniósł swoje ruiny, gdy ktoś odrzuci winę z przebiegłym uśmiechem interesu.
Jest pedantem, pedant to umysł pusty i nadęty, który, ponieważ jest pełen słów, uważa się za pełen idei, rozkoszuje się frazesami i oszukuje sam siebie, by rządzić innymi. Jest hipokrytą, który uważa się za szczerego, Kainem, który uważa się za Abla.
W tym skurczonym mózgu, oddanym abstrakcji i przyzwyczajonym do dzielenia ludzi na dwie kategorie pod przeciwnymi etykietami, ktokolwiek nie jest z nim w dobrym przedziale, jest przeciwko niemu w złym, a w złym przedziale, pomiędzy wichrzycielami wszelkich flag a łajdakami wszelkiej maści, inteligencja jest naturalna. […] Każdy arystokrata jest skorumpowany, a każdy skorumpowany człowiek jest arystokratą.
Lewica, która pojawiła się w czasie rewolucji, reprezentowała totalitaryzm, który choć czasami ukryty, był jednak zawsze obecny. Opierał się na nienawiści do tych, którzy myśleli inaczej.
Hyppolite Taine w swojej książce „O początkach współczesnej Francji” tak opisał Robespierre'a. Ale gdybyśmy zamiast Robespierre'a postawili Hollande'a, Vallsa, a nawet gorzej, Taubirę, ten portret pasowałby do nich jak ulał. Zwłaszcza że „pedant” jest jednocześnie męski i żeński, stawia wszystkich na równi – pojęcie tak bliskie tym… pedantom.
Państwem totalitarnym nazwijmy takie, które powstaje w wyniku próby zastąpienia integracji społecznej, zniszczonej przez mentalność liberalną i demokratyczną, integracją państwową.
Już od pierwszej lektury „Antygony” w umyśle czytelnika pojawia się niejednoznaczność. Czy Antygona uosabia akcję, czy reakcję? Co porusza Antygonę? Reakcja nigdy nie istnieje sama w sobie, podczas gdy działanie nie potrzebuje nikogo; legitymizuje się w akcie. Działanie zawsze coś zapoczątkowuje. Wbrew temu, co się często mówi lub uważa, Antygona nie czeka, aż Kreon stanie się Antygoną. Jak Elektra w zemście, Nauzykaa w gościnności, Penelopa w wierności, Antygona uosabia obowiązek. Jest działaniem, ponieważ służy: spełnia się w obowiązku. Spełnia się w niewoli (czyż udajemy, że zapominamy, że niewola oznacza „bycie niewolnikiem”?). Wbrew temu, co się często mówi lub uważa, Antygona nigdy nie jest jednostką. Nigdy nie stoi sama. Jeśli prawo Kreona popycha ją do działania, a może to sprawiać wrażenie reakcji, to tylko na pierwszy rzut oka, poprzez prostą chronologię.
Przeczytaj więcej w „Antygona, buntownicza i intymna (1/7. Rodzina)”
To mały cud, do którego Michael Lonsdale zaprasza nas w spektaklu „ Między niebem a ziemią” . Rozkosz. Takie perełki zawsze zasługują na miejsce. Musimy znaleźć dla nich miejsce w zgiełku, w uciśnionym sercu, w życiu, o którym marzymy, a o którym zapominamy żyć. Żyć każdą chwilą, żyć w świadomości życia. To takie trudne. To także pierwszy krok na cichej ścieżce miłości.
Pierre Fesquet, który gra u boku Michaela Lonsdale'a, stworzył poetycki montaż oparty na książce „ Entre ciel et terre” , którą Michael Lonsdale zadedykował Charlesowi Péguy'owi. Praca Lonsdale'a jako pisarza i orędownika piękna jest równie ważna, jak jego aktorska. Lonsdale czerpie energię ze słowa Bożego. Można o nim powiedzieć, że spełnia apostolstwo artystyczne, a jest to coś na tyle rzadkiego we współczesnym świecie kultury, że należy to zauważyć… oraz wspierać i chwalić.
Słuchając pięknego głosu Michaela Lonsdale'a, ale także obserwując Pierre'a Fesqueta, który dołącza do czytania, wzbogacając je swoim entuzjazmem, hojnością, a przede wszystkim naiwnością, spektakl daje nam możliwość wejścia do świata Péguy'ego. Mógłbym jednak powiedzieć to inaczej. Mógłbym powiedzieć, że pozwalając, by metafizyka Michaela Lonsdale'a nas przeniknęła, czar języka Péguy'ego nas dręczy. Pozwalając się zaskoczyć sposobem, w jaki Pierre Fesquet nas urzeka, zmuszając nas do zmagania się z tekstem i jego nieustannym zaskoczeniem, czynimy każde ze słów Péguy'ego naszym, ale co być może ważniejsze, czujemy wiatr wiejący nam w uszach, wióry spadające na ziemię, kule świszczące w pobliżu, Nadzieję biorącą nas za rękę i Maryję Dziewicę zachęcającą nas do uległości. Łaska jest obecna, czekająca na nasze nawrócenie, a ten spektakl w piękny sposób się do tego przyczynia.
To w Théâtre de Poche. I to nie byle co. W tym maleńkim pokoju czujemy się na tyle komfortowo, by przyjąć boskie przesłanie.
Przedłużenie z 29 marca do 19 kwietnia. Prosimy pamiętać, że przedłużenie nastąpi o godzinie 19:00, a nie o 21:00, jak pierwsza prezentacja tego poetyckiego spektaklu.
Théâtre de Poche – Montparnasse
75 bd du Montparnasse, 75006 Paryż
Rezerwacje: 01 45 44 50 21
Poniedziałek, wtorek, czwartek i piątek od 14:00 do 18:00
Środa, sobota i niedziela od 11:00 do 18:00
Bar Poche oferuje lekkie posiłki i wybór win przed i po każdym pokazie.
„Wróg cię ogranicza, dlatego nadaje ci kształt i cię umacnia”. To zdanie Saint-Exupéry’ego doskonale oddaje naszą kondycję pod koniec pierwszego tygodnia 2015 roku. Wróg zmusza mnie do ewolucji zgodnie z jego kodami, w przestrzeni, którą sam wyznaczył. Jestem najpierw więźniem. Wybiera teren i zmusza mnie do pozostania w nim. Z dwóch niezmiennych ludzkich danych, przestrzeni i czasu, odbiera mi przestrzeń. Odebranie przestrzeni czasowi jest trochę jak odebranie Laurel Hardy’emu. Druga jednostka nadal żyje, ale jest oszpecona. Utraciła równowagę oferowaną przez inność swojego małżonka. Czas nie jest taki sam w zależności od przestrzeni, w której ewoluuje. Geografia spełnia przeznaczenie z miarą precyzyjną jak klepsydra. Czytaj więcej o „Przeznaczeniu Charliego”
Boże Narodzenie można streścić czterema literami: fiat. Zanim stało się symbolem przemysłowym, było słowem, przyjęciem anioła przez Maryję. To przyjęcie poprzedza wszelką refleksję. Jest uległością i ufnością w epifanię.
Cztery małe literki jak oddech, ale i jak gorączkowe oczekiwanie. Niech Twoja wola się spełni! I niech wszystkie nasze amen będą jej echem na wieki.
Cóż za wspaniała inicjatywa! Nowenna za Francję. Nowenna, by wyrazić naszą miłość do Najświętszej Maryi Panny i prosić Ją o opiekę nad naszym pięknym krajem ze wszystkimi świętymi. Nie ma sensu bekać w mediach społecznościowych, w internecie, a nawet na ulicy, nie ma sensu bekać, jeśli nie prosimy o wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny za naszym krajem. Jeśli tego nie czynimy, jeśli ten modlitewny wysiłek nie jest dla nas intymny i obowiązkowy, to Francja jest nam bezużyteczna. Obżeramy się słowami. Wstawiennictwo Najświętszej Maryi Panny jest środkiem do otrzymania wystarczającej ilości łask, by mieć nadzieję, że przyszłość naszego kraju jest godna jego przeszłości. Nigdy nie wierzmy, że nasza przyszłość zależy od gniewu, wzburzenia, popisywania się; cokolwiek czynimy, dobrego czy złego, przyszłość należy przede wszystkim do naszej modlitwy. Nigdy nie myślmy, że jesteśmy samozadowoleni. Akceptacja naszej słabości, naszych braków, niewystarczalności naszych sił i naszej woli dowodzi, że boskie wstawiennictwo jest obowiązkowe. Ta akceptacja oznacza nasze wejście w nowennę! Nieświadomie, posłuszeństwo związane z tą akceptacją, „zgodność” naszej duszy, pozwala nam wejść w tę nowennę. Pozwólmy się prowadzić, gdy Pan ma tylko jedno głębokie pragnienie: przewodzić swojej małej trzódce. Posłuszeństwo jest owocem czułości…
Pouczająca historia, którą opowiedziano mi w tym tygodniu... Daleko jej do popisywania się naszymi liderami w telewizji. Dzień spędzony w urzędzie pracy dla młodej bezrobotnej kobiety z projektem szybko zamienił się w tor przeszkód. Przeczytaj więcej w artykule „Dzień w urzędzie pracy w 2014 roku”
Jakież zdumienie ogarnęło mnie pewnego poranka, gdy słuchałem głosu młodej kobiety badanej przez Louisa Daufresne w jego programie „ Le Grand Témoin ” w Radio Notre-Dame. Miałem się właśnie dowiedzieć, że ta młoda kobieta nazywa się Cheyenne Carron. Jest chrześcijanką i nakręciła film „ L'Apôtre 1” , historię muzułmanina dotkniętego łaską, który postanawia przejść na katolicyzm i musi znosić obelgi ze strony bliskich.
Przeczytaj więcej na temat „Człowieczeństwo Cheyenne Carron — Refleksje na temat filmu Apostoł”