Kategoria: Religia

Blanc de Saint Bonnet o współczesnej Francji

Opublikowano przez Emmanuel L. Di Rossetti Dodaj komentarz

W 1851 roku Blanc de Saint Bonnet powiedział:

Kiedy ludzie tracą z oczu moralne potrzeby, Bóg przynosi światło potrzeb innego rzędu. Jeśli wiara nie jest już przyjmowana przez ucho, zostanie nam przekazana przez głód. Chrześcijaństwo ukształtuje nowoczesne społeczeństwo albo doprowadzi do jego upadku. Fakty ekonomiczne wkrótce obnażą prawdy. Wasze prawa uznają wszystko, uświęcią wszystko i wszystkim zarządzają; wszystkie ludzkie środki zostaną wykorzystane: nigdy nie będzie liczniejszej armii, nigdy nie będzie pełniejszego ustawodawstwa, nigdy nie będzie potężniejszej administracji; wtedy, osiągnąwszy kres przyczyn wtórnych, przyjdziecie, by złamać przyczynę pierwotną! Nie będzie już słyszanej źle pojętej doktryny, nie będzie już wołać niesłyszanego sumienia. Fakty przemówią swoim potężnym głosem. Prawda opuści wyżyny mowy; wniknie w chleb, który spożywamy, w krew, którą żyjemy; światłość stanie się ogniem. Ludzie zobaczą siebie między prawdą a śmiercią... czy będą mieli ducha, by dokonać wyboru?

Hannah Arendt o funkcjonalizmie nauk społecznych

Opublikowano przez Emmanuel L. Di Rossetti Dodaj komentarz

Nie wierzę, że ateizm jest substytutem religii lub może pełnić tę samą funkcję, co religia, tak samo jak nie wierzę, że przemoc może stać się substytutem autorytetu. Jeśli jednak pójdziemy za nawoływaniami konserwatystów, którzy w tej chwili mają spore szanse na wysłuchanie, jestem przekonany, że bez trudu stworzymy takie substytuty, że użyjemy przemocy i będziemy twierdzić, że przywróciliśmy autorytet, albo że nasze ponowne odkrycie funkcjonalnej użyteczności religii doprowadzi do powstania ersatz religii – jakby nasza cywilizacja nie była wystarczająco obciążona wszelkiego rodzaju pseudorzeczami i rzeczami bez znaczenia.

Pius X na beatyfikacji Joanny d'Arc

Opublikowano przez Emmanuel L. Di Rossetti Dodaj komentarz

13 grudnia 1908 roku, podczas beatyfikacji Joanny d’Arc, Pius X wypowiedział te słowa, które pozostały w naszej pamięci:

„Powiedz Francuzom, aby uczynili swój skarb z testamentów Saint-Rémy'ego, Karola Wielkiego i Saint-Louis, które streszczają się w słowach tak często powtarzanych przez bohaterkę spod Orleanu: niech żyje Chrystus, Król Francji! Tylko pod tym względem Francja jest wielka wśród narodów. W tym zdaniu Bóg ją ochroni i uczyni wolną i chwalebną. Pod tym warunkiem możemy zastosować do niej to, co powiedziano w Świętych Księgach Izraela, że nie znaleziono nikogo, kto by obraził ten naród, chyba że odstąpił od Boga”.

Przekształcenie pomysłu w uczucie

Opublikowano przez Emmanuel L. Di Rossetti Dodaj komentarz

Max Jacob do studenta:

Medytacja nie polega na posiadaniu idei, wręcz przeciwnie! Polega na ich posiadaniu, przekształcaniu w uczucie, w przekonanie. Medytacja jest dobra, gdy skutkuje TAK, wypowiedzianym całym ciałem, krzykiem serca: radości czy bólu! Łzą lub wybuchem śmiechu. Spróbuj po prostu medytować nad tym: Bóg stał się człowiekiem. Powtarzaj to sobie, aż dojdziesz do przekonania. Nie ma znaczenia, jakie obrazy się pojawią, obraz Chrystusa, dziecka, młodzieńca czy ukrzyżowanego. Nie ma znaczenia. Powtarzaj na kolanach: Bóg stał się człowiekiem! Jak długo? To zależy od twoich zdolności. Są dobre medytacje dziesięciominutowe i złe, które trwają godzinę. Krótko mówiąc, zbierz się w sobie co najmniej dwa razy dziennie.

Nie rozmawiam z tobą o modlitwie i kontemplacji. Po pierwsze, dlatego, że niewiele się na tym znam, a po drugie, dlatego, że nie chcę robić z ciebie mistyka, a po prostu człowieka.

W świetle wartości

Opublikowano przez Emmanuel L. Di Rossetti Dodaj komentarz

Autorytet utracił swoją szlachetność wraz z pokorą. Stał się synonimem nieubłaganego porządku, bezmyślnej siły i tyranii. Cóż za odwrócenie wartości! Tymczasem, według Antygony, autorytet zapobiegał tyranii! Epoka nowożytna ma takie wrażenie autorytetu, ponieważ został podeptany przez ludzi, którzy go używali; podczas gdy w rzeczywistości autorytetowi służy się. Ale czy autorytet został naruszony przez te katastrofalne doświadczenia? Wartość nie może zostać naruszona przez człowieka. Wierność wykracza poza Świętego Piotra, choć on nie jest do tego zdolny. Wierność wykracza poza zdradę, ponieważ ją obejmuje. Wierność utwierdza się w zdradzie. Zdrada nie niesie ze sobą żadnego znaczenia poza własnym zaspokojeniem. Każda wartość mówi również o niezdecydowaniu i niepewności w człowieku. Każda wartość jest strażnikiem i schronieniem. Nie ma potrzeby wyboru; wartość dostosowuje się do naszej słabości, ponieważ poprzedza nasze niepewności. Współczesny świat myli autorytet i władzę, sprawiając, że noszą te same rany i ten sam ból. Bóg musiał zostać usunięty ze wszystkiego. Ani starożytni, ani współcześni by tego nie zrozumieli, ale to nie miało znaczenia; teraz nie liczyli się już nic. Gdyby Bóg nigdy nie odszedł, trzeba by go było zabić. XX wiek chciał być czasem śmierci Boga. Zabiłby jedynie śmierć jego idei. Przede wszystkim zaś stworzyłby nową antropologię opartą na samobójstwie.

Antygona, buntownicza i intymna (3/7. Przeznaczenie)

Opublikowano przez Emmanuel L. Di Rossetti Dodaj komentarz

IMG_0554

 

Część 3: Przeznaczenie

Człowiek zstępuje z drzewa. Człowiek, jak drzewo, jest definiowany zarówno przez swoje korzenie, jak i owoce. Człowiek, jak drzewo, potrzebuje elementów zewnętrznych i wewnętrznych, aby osiągnąć dojrzałość. Człowiek przypomina ten pień wyrzeźbiony przez próby, opierający się na korzeniach i rodzący owoce mniej lub bardziej piękne, mniej lub bardziej dobre… Podobieństwa między światem roślin a człowiekiem są nieskończone. Od wody, która odżywia korzenie, przez słońce podlewające owoce, po tlen wydzielany przez liście, całe to życie, które wdziera się i krąży nieodwołalnie, przypomina nam o kondycji ludzkiej. Drzewo jest metaforą rodziny. Od sadzonki do owoców i liści rozwija się metafora historii człowieka i rodziny. Jakie złe wróżki czuwały nad narodzinami rodziny Labdacides, od której pochodzi Antygona? Każdy człowiek o czystym sumieniu uznałby to za nieszczęście i patologiczne wytłumaczenie decyzji Antygony. Jak ta mała Antygona staje się tym bohaterskim owocem, rodząc się na pniu tak pełnym stygmatów i siniaków? Przeznaczenie smaga i prowadzi tę rodzinę w sposób nieprzerwany i otępiały, aż nagle Antygona uwalnia się z tego kaftana bezpieczeństwa, uwalnia całą swoją rodzinę, rozpina go i dopełnia odrzucenia przeznaczenia. Cóż za cud! Z daleka, uczepione gałęzi, dwa liście zawsze wydają się identyczne, ale wystarczy podejść bliżej, by dostrzec, jak bardzo się różnią. Czytaj więcej o „Antygonie, buntowniczej i intymnej (3/7. Przeznaczenie)” →

Wiadomości Ernesta Hello na temat strachu i jego doskonałości

Opublikowano przez Emmanuel L. Di Rossetti Dodaj komentarz

Strach ma zatem ogólnie rzecz biorąc zalety, których zło nie ma.

Być może ukrzyżowanie było odczuwalne w Ogrodzie Oliwnym w sposób bardziej przerażający niż na krzyżu. Bo na krzyżu było odczuwalne realnie. W Ogrodzie Oliwnym było odczuwalne duchowo.

Antygona, buntownicza i intymna (2/7. Pogrzeb)

Opublikowano przez Emmanuel L. Di Rossetti 1 komentarz

IMG_0959-1024x768

Część 2: Pogrzeb

— „ Moja najdroższa Ismono. Przyszedłem dziś rano, żeby ci powiedzieć, że załatwiłem wszystko. Zatrudniłem tych samych przedsiębiorców pogrzebowych dla naszych dwóch braci. Nie mogłem wybrać, a ponieważ nasi bracia nie zostawili ostatniej woli, wziąłem sprawy w swoje ręce, żeby załatwić to jak najszybciej. Zamówiłem jeszcze zakład pogrzebowy, żeby byli schludni. Jeśli chcesz ich odwiedzić, będą gotowi około 15:00. Nie musisz. Cóż, jeśli znajdziesz dziesięć minut, to może być dobrze. Lepiej byłoby zachować zdjęcie ich szczęśliwych, na przykład jako dzieci. Kupiłem dla nich obojga ten sam model urny. Ksiądz przyjedzie do domu pogrzebowego i wygłosi krótką mowę przed kremacją. Zorganizowałem jego przyjazd do zakładu pogrzebowego. Widzisz, załatwiłem wszystko. Eteokles zostanie pochowany na cmentarzu, który znajduje się około trzydziestu minut drogi krajowej od Teb.” Dla Polinejkesa sprawa jest bardziej skomplikowana z powodu prawa naszego wuja Kreona. Postanowiłem rozsypać jego prochy na polu bitwy, ponieważ król nie chce, żeby został pochowany. To ma sens, prawda? Powiedz mi, co myślisz, nie jestem co do tego zdecydowany”. Ten portret Antygony żyjącej w XXI wieku, dostarczającej szczątki swoich braci grabarzowi, podsumowuje dzisiejsze obrzędy pogrzebowe. Od czasów rewolucji przemysłowej rodzina stała się bezproduktywna. Pogrzeby prawie nie są już częścią rodzinnej tradycji. Współczesny świat uspokaja się, używając zwrotu „make sense ”, jak to tłumaczenie anglosaskiego wyrażenia słyszy się dziś, i jakże pocieszające jest powtarzanie go w myślach, bez żadnego… sensu, bo czym są te mini-sensy znalezione na ziemi niemal przypadkiem, czym są te zmysły , które same się wpraszają, a my nie mamy z nimi nic wspólnego, a nawet prawie nic, jeśli nie pozostałościami minionego znaczenia, zdrowego rozsądku, dobrego rozsądku ukształtowanego przez wieki? W wyniku zniszczenia rodziny zanika przekaz międzypokoleniowy, tracimy sens naszych działań, musimy zatem wymyślać znaczenie, musimy tworzyć znaczenie, musimy stwarzać sobie iluzję, że wciąż… życia, nie abdykując całkowicie. Oszustwo opiera się na ignorancji i również w tym punkcie oszustwo nie istnieje od jednego dnia. Znaczenie, jakie śmierć nadaje rodzinie, to znaczenie dziś niemal całkowicie zapomniane, przywołuje Antygona w dramacie Sofoklesa, gdzie staje na straży wartości, które wyzwalają, bo chronią człowieka przed zwierzęciem. Antygona potwierdza, co człowiek może, a czego nie może; przejmuje siłę, która ma nas chronić przed naszą wolą władzy i uczyć nas czasu odpowiedzialności; czasu powierzonego w naszych czasach specjalistom, którzy zastępują rodzinę, ludzi, którzy ją tworzą, i kruche więzi, które łączy je czas.

Przeczytaj więcej w „Antygonie, buntowniczej i intymnej (2/7. Pogrzeb)” →

Antygona, buntownicza i intymna (1/7. Rodzina)

Opublikowano przez Emmanuel L. Di Rossetti Dodaj komentarz

antygona-900x599

Część 1: Rodzina

Już od pierwszej lektury „Antygony” w umyśle czytelnika pojawia się niejednoznaczność. Czy Antygona uosabia akcję, czy reakcję? Co porusza Antygonę? Reakcja nigdy nie istnieje sama w sobie, podczas gdy działanie nie potrzebuje nikogo; legitymizuje się w akcie. Działanie zawsze coś zapoczątkowuje. Wbrew temu, co się często mówi lub uważa, Antygona nie czeka, aż Kreon stanie się Antygoną. Jak Elektra w zemście, Nauzykaa w gościnności, Penelopa w wierności, Antygona uosabia obowiązek. Jest działaniem, ponieważ służy: spełnia się w obowiązku. Spełnia się w niewoli (czyż udajemy, że zapominamy, że niewola oznacza „bycie niewolnikiem”?). Wbrew temu, co się często mówi lub uważa, Antygona nigdy nie jest jednostką. Nigdy nie stoi sama. Jeśli prawo Kreona popycha ją do działania, a może to sprawiać wrażenie reakcji, to tylko na pierwszy rzut oka, poprzez prostą chronologię.

Przeczytaj więcej w „Antygona, buntownicza i intymna (1/7. Rodzina)” →